Zelfs de grootste digibeten kun je leren om digitaal te werken, als de beloning maar iets met seks of ijdelheid is.
Ik moet er toch nog even aan wennen. Ik dacht dat dit hele blad vol zou staan met lekkere mannen in leer, of stoere pliesies, die bonnen uitdelen aan verwijfde types, maar ja, dat bijdehandje Tio Lelieveld wil geloof ik Mister Lekker Universe worden, of zo. Hebben jullie hem trouwens gezien op ons ouderenkanaal Facebook? Dan ligt-ie wat onwennig in een latex hansopje te kroelen en verleidelijk te kijken. Ja, hij kan het wel hebben met dat figuurtje van hem, maar het is dan wel echt meteen helemaal een pot. Dat leer gaf hem tenminste nét dat beetje extra, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik heb een hekel aan vrouwelijke mannen. Niet aan Tio, hoor. Dat is een schatje. Ik rij regelmatig met zijn zegen 1ste klas met de NS en dan mag ik – in tegenstelling tot in het vliegtuig – gewoon twee zitplaatsen innemen. Je moet dan wel net even op het traject zitten waar hij hoofdconducteurt, maar mij maakt dat niet uit. Ik rij wel mee. Desnoods komen we op zo’n dag drie keer langs Veenendaal – De Klomp.
Komt allemaal door mijn valse vriendin. We zijn wat ouder geworden en we reageren daar alle twee anders op. Zij moet zo nodig de hele dag die schetterende televisie aan hebben, terwijl ze het ene na het andere wasje draait. Ga eens met die kippenkont van je een tijdje op de draaiende centrifuge zitten, misschien dat er dan weer wat leven in je komt, roep ik vaak, maar ja: je kunt wel uit zijn op conflicten, maar als je alletwee AOW hebt, dan ga je je relatie ook niet meteen op de spits lopen drijven, natuurlijk. Je kunt zomaar de eerste zijn die hulpbehoevend wordt.
Het is wel verrekte vroeg opstaan. Het is nog nacht als Tio gaat werken. Dan ziet hij er vaak wel wat afgetrokken uit, maar zo’n kek NS-uniformpje maakt een hoop goed. Altijd met zo’n bekertje koffie in de hand, natuurlijk. Voor mij hoeft dat niet zo. Vroeger bij de Marva’s nam ik altijd even een halve liter Grolsch om de dag mee te beginnen. Nu heb ik mijn eigen thermoskan met kamillethee altijd bij me. Blijf ik lekker rustig bij. Thuis ook.
Koren op de molen van de valse vriendin die dan keihard Mijn Ideaal van Corry Brokken gaat staan zingen: ‘Je cultiveert je dunne haar en parfumeert het veel te zwaar / Dan speel je tennis en je flirt / totdat je kou vat in je shirt / Dan breng je bloemen voor me mee / En ik geef jou kamillethee.’
Alsof ik ooit aan sport heb gedaan, laat staan tennis. Bovendien zou ik doodvallen als zij een keer kamillethee voor me zou zetten. Dat doe ik altijd zelf. En flirten? Ik geef opdrachten. Of beter: ik gaf ooit opdrachten. Nu ik er eenmaal achter ben gekomen dat driekwart van de mensheid liever onderdanig is, dan met het eigen lege hoofd zelf wat te moeten verzinnen, vind ik er geen fuck meer aan.
Terwijl ik dan in de trein zit en de groenstrook, die Nederland heet, voortdurend aan het raampje van de coupé voorbijglijdt en Tio even op het toilet wat bij staat te verdienen, dan ga ik lekker onze uitgever Van der Kamp het leven zuur maken via WhatsApp. ‘Nog wat verkocht vandaag?’ Dan zie ik binnen seconden die twee blauwe vinkjes en tien minuten staar ik dan naar die pingpongballetjes, als teken dat hij aan het tikken is en dan valt het – vaste prik – opeens helemaal stil. Ik ken die man al zó lang. Ik weet precies wat er dan gebeurt. Hij gaat een beetje zitten schelden, herleest zijn tekst, realiseert zich dat hij nergens zo’n goedkope columnist kan krijgen als ik en besluit dan dat hij toch maar beter niet op de verzendknop kan drukken. Op een dag dat hij echt tegen vijftig lege pagina’s aan zit te kijken, dan kan er nog wel eens een hartje van af. Een ‘shut-the-fuck-up-hartje’ van de uitgever, noem ik dat altijd.
Zo heb ik allerlei kleine genoegens, waar ik de dag wel mee doorkom.
Erelid van de redactie Steven is handig met telefoons en hij was onder de indruk van mijn nieuwe telefoon. Meteen graaide hij het uit mijn handen en liet allerlei beelden voorbijflitsen, die ik nooit eerder had gezien. Van links naar rechts, van boven naar beneden en weer terug. Echt magisch wat die Midlifers met zo’n ding kunnen. Jong begonnen met een Nokiaatje, toen die dingen nog uitsluitend bedoeld waren om vreemd te gaan. Zelfs de grootste digibeten kun je leren om met computers te werken, als de beloning maar iets met seks is.
Ik ben zelf heel handig op de desktop. Zo heb ik mijn valse vriendin ook leren kennen. Ik viel voor haar handle @zeikwijf1948. Ja, terugkijkend op je leven, had je misschien beter andere beslissingen gemaakt.
Mijn smartphone is gewoon om te telefoneren. Niemand die opneemt, maar ze zien toch even op hun schermpje dat de oude Boissevin aan ze gedacht heeft. Toen ik Steven zo zag floepen met die schermpjes, kreeg ik een snoeverige bui en begon ik te zeuren over AI. Dat had ik nu zoveel mensen om me heen horen doen, dat ik zo’n gesprek zelf ook kon voeren, zonder ook maar het geringste idee te hebben waar ik het over heb. Volgens mij moest Steven daar alles van weten, want die plaatst hele intelligente foto’s van zichzelf op Instagram en dan ziet hij er ook nog eens vijftien jaar jonger uit dan hij is.
‘AI is best leuk hoor,’ zei Steven, terwijl hij zonder om toestemming te vragen een knopje extra op mijn telefoon toverde. ‘Kijk,’ zei hij, ‘dit is echt iets voor jou. Hiermee kun je zinnetjes tikken en dan komt er een afbeelding uit.’ Dagenlang heb ik die telefoon niet meer aangeraakt, bang als ik was dat hij er een virus op had gezet, omdat ik iets over dat vijftien jaar jonger van zijn selfies had gezegd.
Toch heb ik het vanochtend geprobeerd. Ik heb ingetikt: Twee lekkere meiden, helemaal in zwart leer, die een boodschappenlijstje in harmonie samenstellen. Toen kwam die afbeelding op de linker pagina eruit. Als je het mij vraagt, gaat het niet zo lang duren voordat AI een bedreiging voor de planeet wordt. Wat mij betreft is dat nu al zo.
Madame Boissevin