Iedereen die een paar vaten bier meer wil verkopen, is een Mister- of Dragverkiezing begonnen. De halve gemeenschap loopt met een sjerp over de schouder of met een kroontje op het hoofd.
Ik had het laatst nog met de valse vriendin over de leeghoofdigheid, die onze gemeenschap op stormachtige wijze verovert. Niet dat de valse vriendin na al die jaren nog veel terug zegt, zeker niet als ik weer eens een van mijn stokpaardjes berijd, maar ze trekt wel allerlei smoelen, waardoor ik toch weet dat mijn teksten doorkomen. Kijkt ze boos, dan weet ik dat ik goed zit. Glimlacht ze, dan weet ik dat ik even in het geheel niet serieus genomen wordt. U moet weten dat wij nog van de oude stempel zijn. De valse vriendin heeft zich ergens eind jaren zeventig om laten bouwen en ik weet echt zo langzamerhand niet meer wat er leeft in haar onderbroek, want daar haalde ik voor de operatie ook al niet veel plezier uit en de geslachtsoperaties, die indertijd nog uitsluitend in Marokko gedaan werden, daar moet je ook niet al te veel van verwachten.
Ik weet nog hoe ze terugkwam met een houten klos tussen haar benen, want zo ging dat toen nog. Helemaal onzeker. ‘Hou je nog wel van me, zoals ik nu ben?’ zei ze met een stapeltje geboortekaarten in haar hand, die ze van haar transvrienden toegestuurd had gekregen. Diezelfde mensen die ook op het onsmakelijke idee waren gekomen om een dag later met beschuit en roze muisjes aan te bellen, omdat er in hun mateloze fantasie sprake was van een zekere hergeboorte als vrouw. Ik zat ernaar te kijken en dacht: ‘Het moet godverdomme allemaal niet veel gekker worden.’
‘Heb ik dan ooit écht van je gehouden?’ zei ik met een brok in de keel, want het deed me allemaal toch wel wat, al was wat er voor de operatie had gezeten, voor mij geen reden geweest om tegen een operatie te protesteren. Meer problemen had ik met de hormonenkuur die bestond uit illegaal bij elkaar geritselde anticonceptiekuurtjes die voor echte vrouwen bedoeld waren. Nou, ik heb snel afgeleerd om het over ‘echte vrouwen’ te hebben, want we hadden toen nog van die degelijke BK-pannen met een loodzware, gietijzeren bodem en die wierp ze echt met de precieze van zo’n Russische discuswerper.
Maar goed, ik heb in het leger geleerd dat je, zelfs onder de moeilijkste omstandigheden, het moreel hoog moet houden, dus ik had me voorgenomen om – met of zonder klos – gewoon heel romantisch tegen het valse dier te zeggen: ‘Ga jij maar lekker in bed op je buik Honderd Jaar Eenzaamheid van Márquez lezen, dan komt pappa hier wel aan zijn trekken. Daar had ik me aanvankelijk overigens goed in vergist, want zo’n houten klos van eikenhout zorgt toch voor veel hardere landingen dan zo’n kipfiletje als een prostaatklier. Aan alle leed komt vanzelf een eind en die klos ging op een dag gewoon in de open haard en volgens mij is die chirurgisch gevormde opening al rap weer dichtgegroeid, Ja, sorry dat andere woord voor ‘opening’ krijg ik niet over de lippen. Ik hield een gewillige, maar veeleisende bottom over met een malle pruik op. Ik kan nog steeds niet hardop zeggen dat ik van haar houd, maar volgens de buren zijn we hier aan de gracht het stel dat het langst bij elkaar is en dat zou voor de slimme toehoorder voldoende moeten zijn.
Ach, tijd heelt alle wonden. Haar valsheid uit zich nog hoofdzakelijk in misprijzende gezichtsuitdrukkingen en mijn tieten zijn inmiddels twee keer zo groot als de hare. Het kleine hypotheekje uit 1982 op het door krakers uitgewoonde grachtenpand, dat op ons beider namen is gezet, stijgt jaarlijks nog zoveel in waarde dat we alleen al van de tweede hypotheek tot onze dood in betrekkelijke weelde kunnen leven. Een crossdresser met een sterke penetratiedrang samen met een valse trans, dat hoeft in de praktijk dus nog niet zo’n slechte combinatie te zijn.
Eigenlijk wou ik het niet over ons samenzijn hebben, maar over de leeghoofdigheid van onze LHBTQ+ gemeenschap. Iedereen die een paar vaten bier wil verkopen, is een Mister- of Dragverkiezing begonnen. De halve gemeenschap loopt met een sjerp over de schouder of met een kroontje op het lege hoofd. En de rest loopt er als puppy’s blaffend omheen. Van die sjerpen snap ik helemaal niets, want kun je daar eigenlijk nog wel seks mee hebben? Nee, want officieel mag het trouwens niet eens, las ik laatst ergens. Waar zijn we al dat activisme eigenlijk voor begonnen? Niet om te trouwen en meer belasting te betalen om vervolgens op straat te staan, als de relatie even niet werkt. Het ging er toch om dat we seks en liefde anders beleven dan het merendeel van de samenleving? Toch niet om onze netwerken in te zetten om gladde jongens in de horeca van een hogere drankomzet te voorzien?
Ik maak er geen geheim van dat ik onze uitgever een droplul vind, die niets leest en alleen maar op een krukje mooie mensen zit te fotograferen. Hij is ook eigenlijk helemaal in de leeghoofdigheid meegegaan met zijn geleuter over Cover Girls en Centerfolds, terwijl ik hem nog ken als een jonge Ché Guevara die tegen de wind in bij het C.O.C. streed voor acceptatie van biseksuelen, voorlichting van schoolkinderen en politieagenten. Maar laatst flikkerde (excusez le mot) er toch weer een lichtje op in zijn grijze hoofd, toen hij zonder dralen de nominatie van NORDEN voor The Dutch Queen Awards pardoes en openlijk weigerde, omdat hij geen zin had ‘zijn’ mensen aan te zetten tot stemmen op een dubieuze website, die kennelijk behoefte had aan bezoekers. Dat hij liever ‘zijn eigen meisjes’ in het zonnetje zette. Zo precies zei hij dat niet. Ik parafraseer. Toch kende ik hem weer even. Hij kreeg meteen allerlei dreigementen over zich heen, maar de man heeft zo vaak voor de rechter gestaan vanwege zijn uitspraken in de media dat hij daar uiteraard ook niet wakker van kon liggen, anders had hij me wel gevraagd even bij die mensen langs te gaan. Zo is hij ook wel weer.
Madame Boissevin